بیماری پارکینسون یک اختلال نورودژنراتیو پیشرونده است که با از دست دادن نورون های دوپامینرژیک در منطقه پارس کامپکتا Pars compacta در جسم سیاه در مغز همراه است. نامگذاری بیماری پارکینسون بر اساس نام پزشک انگلیسی جیمز پارکینسون که در مقاله‌ای در سال ۱۸۱۷ از این بیماری به عنوان paralysis agitans نام برد انجام شد. پارکینسونیسم به تظاهرات بالینی بیماری پارکینسون گفته می شود در حالیکه علت خاصی برای آن وجود نداشته باشد به آن پارکینسون گفته می شود.
ریسک فاکتورهای متعددی جهت ابتلا به بیماری پارکینسون مطرح شده‌اند اما تنها ریسک فاکتوری که در مورد آن ابهام و بحثی وجود ندارد افزایش سن است. سلول های دوپامینرژیک با افزایش سن بطور نرمال تراکمشان یکنواخت در عقده های قائده ای کم می شود ولی در بیماری پارکینسون سلولها بصورت غیر یکنواخت و با شدت بیشتر در جسم سیاه از بین می روندارتباط تعدادی از سموم با بیماری پارکینسون نیز مطرح است از جمله عفونت های ویروسی CNS ،مواد صنعتی مثل منیزیم، مونوکسیدکربن، ارگانوفسفره.
اینکه در برخی مناطق وجود داشتن مصرف آب مناسب و کشاورزی و زندگی روستایی بیماری پارکینسون شروع بالاتری داشته می‌تواند به دلیل مواجهه با نوروتوکسین هایی مثل حشره کش ها و سایر مواد کشاورزی حاوی ترکیبات تترا هیدروپیریدین می باشد.
در مقابل در برخی مناطق دیگر به دنبال رفتارهای خاص مثل مصرف سیگار مصرف زیاد کافئین ریسک بروز پارکینسون کاهش پیدا می کند.
تشخیص موردهای معمول پارکینسون عمدتاً بر اساس نشانه‌های این بیماری به‌خصوص نشانه‌های حرکتی انجام می‌شود. از آزمایش‌هایی مانند تصویربرداری عصبی می‌توان برای تشخیص قطعی و کنار گذاشتن سایر بیماری‌ها استفاده کرد.
این مراحل قراردادی است و لزوما در همه افراد این ترتیب رعایت نمی شود
خفیف‌ترین شکل پارکینسون است. علائم آنقدر شدید نیستند که بتوانند در کارهای روزمره و سبک کلی زندگی تداخلی ایجاد کنند.بروز لرزش و سایر مشکلات حرکتی از علائم مشخص مرحله ۱ پارکینسون هستند. این علائم معمولاً منحصر به یک طرف بدن می‌باشند. داروها می‌توانند در کاهش علائم در این مرحله مؤثر باشند.
شکل متوسط بیماری پارکینسون است و علائم آن نسبت به مرحله ۱ بسیار بیشتر قابل مشاهده می‌باشد. علائمی مانند سفتی، لرزش بیشتر و به وضوح مشاهده می شود و ممکن است تغییراتی در حالات صورت نیز ایجاد شود. با آن که سفتی عضله باعث طولانی شدن روند انجام وظایف می‌شود اما در این مرحله تعادل مختل نمی شود. مشکلات در راه رفتن بیشتر می شود و وضعیت بدن نیز کمی به جلو خم می شود افراد در این مرحله علائمی را در دو طرف بدن احساس می‌کنند اگرچه همیشه در پارکینسون علايم غیر قرینه است در این مرحله مشکلاتی در صحبت کردن نیز داریم اکثر افراد در این مرحله پارکینسون هنوز هم می‌توانند به تنهایی زندگی کنند، اگرچه ممکن است متوجه دشواری در انجام برخی از وظایف شوند.
پیشرفت از مرحله اول به دوم می‌تواند ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد.هیچ راهی نیز برای پیش‌بینی پیشرفت بیماری در فرد وجود ندارد.
مرحله میانی پارکینسون است. بسیاری از علائم مشابه علائم مرحله دوم و کمی شدیدتر است. در این مرحله تعادل کمتر می شود و رفلکس های تاندونی کاهش می یابند حرکات بدن در کل کندتر می‌شوند. به همین دلیل احتمال زمین‌خوردن نیز دراین مرحله بیشتر می‌شود. پارکینسون در این مرحله به طور قابل توجهی بر کارهای روزمره تأثیر می‌گذارد اما بیمار همچنان قادر به انجام آن‌ها است.
مصرف دارو همراه با کاردرمانی می تواند به کاهش علائم کمک کند. بیمار هنوز در این مرحله کمی استقلال دارد و همین عامل جداکننده بیماران از مرحله چهارم است.
در این مرحله ایستادن بدون کمک گرفتن امکان پذیر نیست. بیمار برای حرکت به واکر یا کمک دیگران نیاز دارد. بسیاری از افراد به دلیل کندی شدید در حرکت و زمان واکنش قادر نیستندبه تنهایی زندگی کنند.
بدلیل سفتی پیشرفته در پاها قادر به ایستادن یا حتی حرکت به کمک دیگران هم نیستند بیمار در این مرحله به ویلچر (صندلی چرخ‌دار) احتیاج دارد برای جلوگیری از زمین‌خوردن باید به طور شبانه‌روزی به بیمار کمک شود. حدود ۳۰ درصد از بیماران در مراحل ۴ و ۵ دچار گیجی، توهم و هذیان می‌شوند. زوال عقل و توهم و هذیان نیز در مراحل انتهایی شایع است.
تغییرات فشار خون: هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون (افت فشار خون ارتواستاتیک) ممکن است احساس سرگیجه یا سبکی سر داشته باشند.
اختلال بویایی: ممکن است در حس بویایی خود دچار مشکل شوند. همچنین ممکن است در تشخیص بوهای خاص یا تفاوت بین بوها مشکل داشته باشند.
خستگی: بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون به خصوص در اواخر روز، انرژی خود را از دست می دهند و احساس خستگی می کنند. علت آن هنوز مشخص نیست.
درد: برخی از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون، در نواحی خاصی از بدن یا در سراسر بدنشان احساس درد دارند.
اختلالات جنسی: برخی افراد مبتلا به بیماری پارکینسون دچار کاهش میل جنسی می شوند.
تظاهرات روانشناختی و روانپزشکی پارکینسون در دو مقاله مجزا بطور مبسوط توضیح داده شده است.
پارکینسون درمان قطعی ندارد. اما روش‌هایی برای درمان علائم و کاهش عوارض وجود دارد.
درمان اولیه معمولاً با تجویز داروهای لوودوپا ، سلژیلین، یا داروهای آگونیست دوپامین شروع می‌شود. با پیشرفت بیماری، اثر این داروها کمتر می‌شود و عوارض جانبی مانند دیسکینزی (حرکات غیرارادی عضلات) بروز میکند در این مرحله، داروها به صورت ترکیبی و با دوز بالاتر تجویز می شود.
رژیم غذایی و برخی اشکال کاردرمانی در بهبود یکسری از علائم تا حدی مؤثر است.
در مواردی که بیمار دچار علائم شدید حرکتی است و به دارو پاسخ نمی‌دهد، گاهی از جراحی برای قراردادن دستگاه تحریک عمقی مغز استفاده می شود
اساس کار تحریک مغز عمیق (DBS) اینگونه است که از الکترودهای کوچکی که برای تحریک هسته گلوبوس پالیدوس استفاده می کنند.
این روش لرزش را بخوبی سرکوب می کند. اما ممکن است در درمان کلیه علائم حرکتی اولیه پارکینسون مؤثر باشد و می تواند کاهش قابل توجهی در دوزهای دارویی ایجاد کند.
شنبه الی چهارشنبه : ۱۶:۰۰ – ۲۰:۰۰ پنج‌شنبه: ۸:۰۰ – ۱۲:۰۰
۰۳۱۳۲۶۸۷۴۵۷ / ۰۹۱۳۸۷۶۲۷۱۰
اصفهان، خیابان بزرگمهر، حدفاصل خیابان رکن الدوله
چهار راه هشت بهشت، ساختمان آمیتیس، طبقه اول، واحد ۱۰۹
تمامی حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به بس کلینیک است و کپی مطالب بدون ذکر منبع غیر قانونی می باشد.
